Bu gün – jurnalistikanın vicdan səsi,
poeziyanın kövrək ürəyi,
sözün alovu ilə qaranlığa işıq salan
Almaz İlahə Əhmədzadənin doğum günüdür.
O, yazır... amma təkcə yazmır.
Hər kəlməsində bir ömür nəfəs alır,
hər misrasında bir ana qəlbinin yanğısı, bir qadının vüqarı yaşayır.
O, qəlbi ilə düşünən, sözü ilə duyğulandıran, dərdi ilə işıq saçan qadındır.
Onun “Şair qəlbi kövrək olur” şeirində bu sətirlər oxunur:
“Dərdlərini bil, kimsəyə bildirməz,
Ağlasa da göz yaşını sildirməz.
Sinəsində dərd olsa da gəzdirməz,
Dərdi bal tək məlhəm bilər şairlər.”
Bu misralar sanki onun öz qəlbinin səsidir.
O, içində dağ daşıyır, amma üzündə təbəssüm gəzdirir.
O, ağrını gözəlliyə çevirir, kədəri misraya çevirib başqalarına ümid verir.
Çünki Almaz xanımın qəlbi kövrək olduğu qədər mərddir.
Bəzən o, dünyaya acı həqiqətlərin pəncərəsindən baxır:
“Savadsız sayılır aqil yerinə,
Dərd yüklənibdir ağıl yerinə,
Biznes öyrədirik nağıl yerinə,
Vallah düzələsi deyil bu dünya.”
Bu bənddə təkcə ictimai tənqid yox,
bir vicdan fəryadı var.
O, yazır, çünki susmaq onun təbiətinə ziddir.
Onun qələmi həm güzgü, həm qılıncdır.
Həm haqsızlığa etirazdır, həm də ədalətin carçısı.
Amma Almaz xanımın dünyasında təkcə sərtlik deyil,
dərin sevgi və duyğu da var.
Onun “Gözlərim sev deyir” şeirində bu yanğı səssiz etirafa çevrilir:
“Bir gözüm ağlayar, bir gözüm gülər,
Qəlbin ağrısını çəkənlər bilər.
Ömürdən keçsə də əzablı illər,
Gözlərim sev deyir, dilim başqa söz.”
Bu sətirlərdə bir qadının zərifliyini,
bir aşiqin sükutunu, bir ananın dərdini hiss edirsən.
O, gözləri ilə danışır,
dili susur, amma ürəyi danışmağa davam edir.
Onun “Qayıt, ömrüm-günüm” şeirində isə həsrət, sevgi və ümid birləşir:
“Qayıt birləşsin ümidlərimiz,
Qayıt ki, qovuşsun ürəklərimiz,
Qayıt ki, sevinsin çöldə-çəməndə
Qovuşsun vüsala sevənlərimiz.”
Bu sətirlərdə yalnız sevgi həsrəti deyil,
eləcə də itirilən bir gülüşün, bir nəfəsin çağırışı var.
Bu “qayıt” – yalnız bir insana deyil,
keçmişə, xoş günlərə, övladına, təbəssümünə səslənişdir.
Çünki onun ürəyində bir sükut var –
amma bu sükut ölümün yox, sevginin yaşadığı sükutdur.
O, qızının itkisini yazıya, yazını isə dua halına çevirir.
“Sənsizliyə öyrədərək özümü” şeirində bu sarsıdıcı, amma möhtəşəm bənd yer alır:
“Taleh yazısıdır sənin qədərin,
Gözlərimə çöküb sənsizlik dərdin.
Od qalar sinəmdə qızım kədərin,
Kədərə açılar hər gün səhərim.
Səndən sonra qızım tapdım dözümü,
Sənsizliyə öyrədərək sözümü,
Sənsizliyə öyrədərək özümü.”
Bu misralar bir ana duasıdır.
O, qızının yoxluğuna ağlamır,
onun ruhunu sözün içində yaşadır.
Hər yazdığı sətir bir nəfəs, bir övlad həsrətidir.
Bu dözüm, bu məğrurluq yalnız böyük ürəklərin payıdır.
Əziz Almaz İlahə Əhmədzadə,
bu gün Sizin doğum gününüzdür. Amma eyni zamanda bir ruhun diriliş günüdür.
Siz yazdıqca, qızınız yaşayır.
Siz susmadıqca, onun gülüşü sətirlərdə əks-səda verir. Tanrı Sizi qorusun,
ürəyinizə aram, qələminizə sonsuz ilham versin.
Çünki Siz bu dünyanın səsini sözlə gözəlləşdirən qadınsınız. Ad gününüz mübarək,
Sözün Almazı – Almaz İlahə xanım!
Hörmətlə: Vüsal Ağa
09 Oktyabr 2025 / Sumqayıt
Oxunub: 0
