Bu gün oxucularıma keçirdiyi avtomobil qəzasında faciəvi şəkildə həyatını itirən gənc jurnalis Fuad Şahin oğlu Musazadə haqqında məlumat verəcəm.
Gözəl insan, səmimiyyəti, savadı və öz uğurlu peşəkar fəaliyyəti ilə onu yaxından tanıyan hər kəsin rəğbətini qazanan bu isdedadlı gənc jurnalististi həyatdan ayıran o faciədən artıq 2 il 6ay ötür.
İllər keçməsinə baxmayaraq onu tanıyanların qəlbində hər zaman yaşayacaq Fuad hər dəfə xatirlanarkən insanların üzündə bir təbəssüm yaranir.
Həyat dolu olan Fuad Musazadə hər zaman gülər üz, mehriban, qayğıkeş və işinin profesionali kimi yaddaşlarda qalacaq.
Ömür fanidir və insan ona bəxş edilən ömür payında etdiyi əməlləri ilə yadda qalır. O da iş yoldaşlarının, sevdiklərinin, onu tanıyanların yaddaşında məhz belə qalacaq.
Fuad Musazadə 31 illik ömür yolunu şərəflə yaşamağı bacardı. Ömürün qısa kəsiyi zamanında yolunun hər anında, onun bütün insani keyfiyyətlərində özünü təcəssüm etdərən, üzləşdiyi bütün çətinliklərdə özünə inam, güç qaynağı olan və onun daim təbəssümlü çöhrəsini nurlandıran da məhz elə sevgiydi. Bu insanlığa, bəşəriyyətə, vətənə, doğmalarına ola təmənnasiz sevgi idi.
Evroviziya mahnı müsabiqəsi üçün ingilis dilində yazdığı mahnı sözləri və “Bitməyən sevgi” adlı yazmış olduğu yeganə hekayəsində sevginin ifadəsini aydınca görmək mümkündür. Yaşasaydı bəlkə necə-necə belə əsərlərin, poemalarin müəllifi olacaqdı.
Ömür yolunun, yaradıcılığının çiçəklənməyə başlamış olduğu bir anında ölüm onu həyatdan qoparmasaydı kim bilir, o hansı uğurlara imza atacaq və öz ömrünə daha nələri sığdırmağı başaracaqdı.
Bu gün isə öz qısa ömür payında dəyərli töhvələr verməyi bacaran, yaratdığı özünəməxsus müsbət obrazıyla yaddaşlara yazılan Fuad Musazadənin xoş xatirəsi onu sevənlərin, ən başlıcası isə anası Səadət xanımın yeganə təsəllisi ola bilər.
Fuad Musazadənin vaxtılə yazmış olduğu “Bitməyən Sevgi” hekayəsini təqdim edirik:
Bitməyən Sevgi
Fərəc kişi həyətdə üzü baxcaya doğru əyləşib, əlindəki əsanı yerə dayamış və dərin düşüncələrə dalmışdır. O, sanki, nə arabir güclənən güllə səslərini, nədə bayaqdan bəri onu Bakıya göndərməyə çalışan zabit oğlunun ona söylədiklərini eşidirdi. Nəhayət, bir neçə addım yaxınlığa düşən qəlpə onu düşüncələrindən ayırır. Zabit əlini atasının çiyninə qoyur:
– Ata, niyə belə tərslik edirsən axı… kənd camatına qoşulub getmədin, heç olmasa gəl mənimlə gedək. Şəhərdən kömək gəlməlidir, bəlkə, səni də bir təhər yola sala bilbim… axı, mən əsgərlərin yanına dönməliyəm, gözüm arxada qalmasın. Səni burda necə qoyum gedim…ermənilər hər an bura gələ bilər. Qoca, körpə ayırmadan dinc əhalini gülləyələyən bədnam düşmənlərimizi özün yaxşı tanıyırsan.
Ferəc:Sən əsgərlərinin yanına dön oğul, mənöz yurd yuvamdan heç yerə gedən deyiləm. İndi tortaqlarımızın, bu el- obamızın sizin kimi oğulara ehtiyacı var. Gücüm olsaydı, elə, mən özümdə sizinlə döyüşərdim. O, dərindən köks ötürür və əliylə tutmuş olduğu əsanı əsəbi halda bir neçə dəfə yerə çırpıb sözlərinə dəvam edir, bu halda mən sənə ancaq yük olaram.
Zabit: Biz gücümüz yetdiyi, son damla qanımıza qədər düşmənin önündən çəkilən deyilik. Heyif ki, sayımız çox azdır, əlimizdəki silah isə özün bildiyin kimi…güya şəhərdən kömək göndərməyə söz veriblər, amma, hələdə bir səs sorağ yoxdur, gələcəyindən də getdikçə ümidim azalır. O, dərindən köks ötürərək sözlərinə dəvam edir:
-Hal hazırda orduda birlik yoxdur. Aramızda birlik olsaydı erməıninin ayağını torpaqlarımıza basmağa qoymazdıq…birlik və orduda möhkəm qayda- qanun yaratmaq üçün milləıtimizi sevən, müdrik bir baş komandirə ehtiyacımız var.
Ferəc: Doğrudur güc birlikdədir. Torpaqlarımızın üzərini qara buludlar alıb, camat çaşqın, kimə güvənəcəyini bilmir. Bu, bəlkə də, azadlıq yolunda xalqımızın aşması gərəkən bir mərhələdir…hakimiyyət davası edənlərin maskasının düşəcəyi…gec-tez xalq öz secimini edəcək. Çox şükür ki, bu gün burda xalqımızın, sizlər kimi vətən sevgisinə canını qurban verməyə hazır mərd oğulları da var, sənin bəhs etdiyin o birliyi yaradacaq güclü və iradəli sərkərdəsi də…
Fərəc kişinin bu son söylədikləri şərəfli bir zabit olan Muradın bu son dərəcə çətin anlarında tam olaraq ehtiyac duyduğu təsəlli sözləri idi. Onun atasına döğru zillənmiş iri qonur gözlərinə bir təbəssüm işığı qondu.
Zabit: Yanılmıramsa, biz ikimizdə eyni şəxsiyyətdən bəhs edirik?
Fərəc: Elədir…mövcud qarışıqlıqdan çıxış yolunu yalnız O tapa bilər.
Zabit: Bəli, güc birlikdədir və qəbul etmək nə qədər çətin olsada bizim bu günki vəziyyətimiz ümidsizdir. Lakin, öz sinəsini sipər edərək düşmən basqınının qarşısını almaq üçün bu gün burda olan 3-5 əsgərin gözlərindəki ümid işığı son anadək sönməyəcək…
Fərəc: Eh… rəhmətlik ananın ruhu şad olsun. Səni zabit görmək onun arzusuydu…Bakıya oxumağa getdiyində necə də çox sevinmişdi. Heç toyunu da görmək ona nəsib olmadı. Zalım əcəl ananı məndən yaman tez aldı. Eh… necə gözəl günlərdi…biz gözəl ömür sürdük oğul, bu kəndin necə gözəl cağları vardı…nə o zamankı tər-təmiz sevgi-məhəbbət, nə də o möhkəm dostluqlar qalıb. Biz ananla bir-birimizi sevib evlənmişik, əhd-heymanımız vardı. O, bu həyətə gəlin gəldiyində bir birimizə söz vermişdik, bizi ölümdə ayırmayacaq…dediyim odurki, anan mənim yolumu gözləyir. İndi sən məndən onun məzarını burda tənha qoyu getməmi istıyirsən?… Sənin torpağımızı, ata yadigarı bu yurd-yuvamızı son damla qanına qədər göz bəbəyin kimi qoruyacağını bilirəm. Odur ki, səndən bir tək istəyim qalır. O, bir qədər duruxub, sözlərinə dəvam edir… məni ananın yanında dəfn et, yerim orda çoxdan hazırdır.
Zabit: Ata…
Fərəc kişinin vidalaşır kimi bir halı vardı…o, əlini oğlunun çiyninə qoyaraq onun sözlərini kəsir:
-Məni burda gözlə, bu baba yurdumda son bir işim qaldı. O, sanki, zamanından daha tez yaşlanmış və çuxura düşmüş qəmgin gözlərini son bir kəz həyətdə gəzdirir. Sonra isə anidən çevrilərək əlindəki əsanın köməyilə və bu görkəminə heç də uymayan qəribə bir cəldliklə evə doğru üz tutur.
Murad söz sahibi və ağıllı məsləhətləri ilə kəndin ağsaqqalı olan atası Fərəc kişinin bu günki inadkar davranışlarını nəinki anlayır, hətta , bunu bəlli etməsə də özlüyün də ona haqq verirdi. Lakin, atasının bəhs etdiyi “ son iş” anidən onun bərk naratçılığına səbəb oldu və o, özünü dərk etdiyindən bəri ilk kəz atasının sözündən çıxaraq, onun ardınca evə doğru addımlamağa başlayır. Bu an darvazadan iki əsgər tələsik həyətə daxil olur. Darvazanın cırıltı səsini eşidən Murad cəld silahını çıxarıb, onlara doğru çönür.
– Cənab zabit…
Eyni anda evdən gələn güllə səsi, böyük təlaşla sözə başlayan əsgərlərin sözünü ağzında yarım qoydu.
Zabit və onun ardınca hələ vəziyyətdən heç bir şey anlamayan əsgərlər, çiyinlərin asılmış silahı çıxarıb evə döğru qaçılar.
Otağa daxil olarkən Murad baş verəcəyini təxmin etdiyi görüntü ilə qarşılaşırdı. Fərəc kişi ata yadigarı olan təklülə tüfəngi ilə qəlbinə nişan alaraq özünü vurmuşdu…
– Ata, niyə belə etdin axı…
Murad atasına doğru çökərək onun gözlərini qapayır. Sonra isə əsgərlərə bəlli etməməyə çalışdığı göz yaşlarını cəld silərək, atasının döşəmədəki rəngi solmuş nimdaş xalça üzərində uzanmış cansız bədənini qolları arasına alıb, ayağa qalxır və qamətini düzəldərək bayaqdan bəri çaşqınlıqla onu izləyən əsgərlərə üz tutur:
– Sizin nə xəbərlə gəldiyinizi təxmin edirəm… zamanımız çox azdır. Amma öncə atamı aid olduğu torpağa tapşırmalıyam…məzarlıq burda yaxındadır, cəld olaq…
Son…
Oxunub: 299
