Tələbə dostum Əmrah Fəqanoğlunun işıqlı xatirəsinə
Uşaqlıqdan qaranlığı sevməmişəm. Elə bilmişəm ki, qaranlıq özü ilə dərd-ələm, sıxıntı gətirir. Həmişə çalışmışam ki, qaranlığı özümdən qovam. Qaranlıq haqqında düşünməmişəm heç vaxt. Hər qaranlıq yolun sonunda işıq görməyə alışmışam. İşığı, Ayı, Günəşi sevmişəm, içimdə onlara yer etmişəm həmişə. Ancaq indi elə bilirəm ki, hər yer qaranlıqdır, qaranlıqdan çıxmağa işıq axtarıram. İşıq haradadır görəsən?
Siz heç ümidləri yalın olan adamın işığa qovuşmaq uğrunda mübarizəsinin şahidi olmusunuzmu? Mən indi o adam kimiyəm. Dost itkisi çox ağırdır. Bu itki qara sancı kimi bütün vücudumu ağrıdır, ürəyimi qəddarlıqla dişləyir, ruhumu qana boyayır. Bu itkini mənə və can dostlarına jurnalist həmkarım, tələbəlik dostum, bu gün də o parla siması gözlərim önündən getməyən Əmrah Fəqanoğlu yaşatdı. Əmrahın ölümü məni, onu sevən dostlarını elə sarsıtdı, elə ağrıtdı ki, nə ilə təsəlli tapacağımızı bilmirəm.
***
Kükrəyən vicdanı bütün varlığını sarsıdanda dahi Tolstoy «Susa bilmirəm» deyə fəryad qoparmışdı.Bu gün bir sıra başqa Azərbaycan ziyalıları kimi mən də bircə onu deyirəm ki, danışa bilmirəm. Başımıza gələn müsibət qarşısında söz acizdir, nitqimiz tutulub, dilimiiz lal olub.Gərək belə olmasın, bilirəm.Ziyalı, xüsusən də jurnalist xalqının dərdini hayqırmalıdır. Amma bugünkü acı xəbər o qədər böyük, matəmimiz o qədər müdhiş, ağrımız o qədər dözülməz oldu ki, onları bəlkə də yalnız sükutla ifadə etmək olar. Ən təsirli,ən parlaq sözlər qiymətdən düşüb, mənasızlaşıb bu acı xəbərin qarşılığında. Nə təsəlli sözləri tapıram, nə ürək-dirək vermək istəyirəm. Elə bil bütün sözlər deyilib qurtarıb, deməyə söz qalmayıb, sözlərin içi boşalıb. Dünya sanki sössüzlük səhrasıdır bu dəqiqələrdə mənimçün, Əmrahsevərlər üçün...
2020-ci ildə niyə qismətimiz belə gətirdi, nə idi gunahımız, bu ağır bəlaya nə üçün düçar olduq? İl özünün gəlişi ilə bir bəlanı da gətirdi, bu neçə ayda çoxlu dost itirdik, çoxu ilə vidalaşmağa nə vaxt oldu, nə də imkan. Bəxtimizə, ömrümüzə bu il itkilər ili kimi yazıldı. Əlim titrəyir kompüterin klaviaturasının düyməciklərinin önündə. Sənin yoxluğunu dərk edə bilmirəm. Nədən başlayım, nədə bitirim, bilmirəm. Içimdəki bu boşluğu, ağrını necə anladım, bilmirəm. Məni daim düşündürən bir çox sual var ki, onlara cavab tapa bilmirəm. Niyə belə tez əlini üzdün bu həyatdan? Niyə həyat səni belə tez aldı əlimizdən? Niyə belə anidən çıxıb getdin? Sənsizliyə alışmaq mümkün olacaqmı? Mən elə bilirəm ki, harasa getmisən qayıdacaqsan... Kim verəcək bu acı sualların cavabını? Bilmirəm. Danışa bilmirəm. Düşünə bilmirəm. Söz tapmıram deməyə…
Dərdimi suya dedim
Alışdı su da yandı.
Bir dostumuzla telefon danışı zamanı bildirdi ki, sağ ikən onunla son dəfə danışa, hal-əhval tuta bilmədim. Buna görə hələ də içim yanır,özümə də bağışlaya bilmirəm. Mən də o fikirdə olduğumu vurğulayıb çox təəssüfləndim... Biz niyə bir işi vaxtında görə bilmirik? Bu gün, sabah deyə-deyə ötürmə edirik, sonda da beləcə təəssüf hissi keçiririk. Əmrah çox gözəl insan idi. İçində o qədər sevinc hissi vardı ki, sanki çöhrəsinə qonmuşdu. Ürəyi yumşaq, mehriban, şən, zarafatcıl, deyib-güləniydi. Üzündəki təbəssüm heç vaxt əskik olmurdu. Ürəyində böyük, sonsuz məhəbbət vardı. Həyatı, yaşamağı çox sevirdi. Həmin dostum yana-yana deyir ki, onunla söhbət edəndə adam özünü gümrah hiss edirdi. Həmişə qocalmışıaq deyəndə bildirirdi ki, kim qocalıb özü bilər, amma mən qocalmamışam. Adam özünü nə yaşda hiss edirsə, yaşı o qədərdir, - deyərdi Əmrah. Məclislərin bəzəyi olan Əmrahı mətbuatda tanıyanlardan elə bir adam yox idi ki, onu sevməsin. Çünki heç kəsi incitməmişdi, könlünə toxunmamışdı, ağır söz deməmişdi. Müxtəlif sahələrdə işləmişdi. Harada çalışmışdısa, işinə vicdanla yanaşmış, işini elə qurmuşdu ki, ondan narazılıq olmamışdı. Arzuları da böyük idi. Mətbuatda çoxlu layihə həyata keçirəcəkdi… Amma qismət olmadı, ömür vəfa etmədi...
Qısa bir ömürdə çox iş gördün.
Qısa bir ömürdə çox şey qazandın.
Qısa bir ömürdə uzun bir tarixi qazandın.
Bir insanın uzun illər edə biləcəyini sən, əziz dostum və həmkarım, qısa bir ömürdə etdin. Bəlkəsiz, sənin yoxluğun bu gün ailən və yaxınlarınla bərabər, bizləri də üzür və usandırır.
Amma hamımız ulu Yaradanımıza bu ömrü borcluyuq. Sən vəfalı çıxdın və borcunu vermiş oldun.
Əmrahın qohumlarına, ailə üzvlərinə, yaxınlarına, dostlarına üz tuturam: Başınız sağ olsun. Məzarı nurla dolsun. Onun işıqlı xatirəsi, xeyirxah əməlləri qəlbimizdə daim yaşayacaq!
Ruhu şad olsun, əziz dostum və həmkarım Əmrah Fəqanoğlunun!
Böyük Allahdan ona min rəhmət olsun deyirəm!
Aşıq naçar ağlama,
Gündür keçər,ağlama.
Qapını bağlayan fələk,
Bir gün açar,ağlama.
Daşdəmir ƏJDƏROĞLU
Oxunub: 500
