İnsanlar tabutu açıp sevdiği insanların yüzüne son kez öldüğünü kabullenmek için bakarmış. Haklılarmış. Bugün tam bir ay oldu. Hala telefon çalacak da “Yeliz naber?” diyecekmiş gibi ya da bir espri patlatıp güldürecekmiş gibi geliyor.
Öyle belliki yeri “Ona anlatmalıyım” diye heyecanlandığım ne varsa içimde patlıyor.
Elimde telefon öylece kalıyorum.
Telefonu kapalı, mesaj desen eski mesajlarından başka hiçbir şey yok artık.
Bir şiiri vardı, sahnede kullandığı. Sesli mesaj göndermişti hala basıp dinleyemedim.
Kabullenmek istemiyorum sanırım.
“İnsan plan yapar kader gülermiş” dedikleri de doğruymuş. Hastaneye yattığı günlerde planımız Ankara’da yeni taşındığı evinde buluşmaktı. Evine alacağım hediyeyi bile seçmiştim. Önce kitaplarını yerleştirmesine yardım edecek sonra da o çok sevdiği teras manzarasında masa kuracaktık.
Rakı sevmem ama onun kadehine şarap kadehi kaldıracaktım. Sonra film yapmak için senaryosunu yazdığı ‘Raif Abi’yi okuyacak, belki bir yandaş taklidi yapacaktı, çok gülecektik çok..
Evinin bir katını stüdyo yapacak, skeçlerini çeşitlendirecek, kitabını ve yeni tiyatro oyununu yazacaktı. Öyle çoktu ki yapacakları. Bazen hızına yetişemiyor, o anlatırken ben yoruluyordum. Öyle heyecanlı, öyle hevesli, öyle umutluydu ki.
“Karamsar olma sakın Yeliz” derdi. Ve telefonu kapatırken mutlaka “Şu sigarayı da bırak artık” derdi baba gibi nasihat ederek. ‘Bir gün söz ama şimdi değil’ derdim. Bırakmak için söz vermiştim ona ama o daha önce bıraktı beni.
Öyle inanıyordum ki uyanacağına. Kaçırdığı ne varsa uzak kalmasın diye gündem hazırlıyordum gün gün. Kafamda ‘şu konuya kesin skeç yapar’ diye kuruyor gülüyordum hatta.
Olmadı. Yukarlardan bi yerden bize bakar mı bilmem. ‘Yaşam, ölümün Truva atıdır’ demişti. Sahiden öyleymiş. Ölüm öyle yakın ki, yaşanacak ne varsa bugün yaşanmalı, söylenecek ne varsa bugün söylemeli.
Yarın yok.
Bilseydim son kez konuştuğumuzu “Gitme” derdim.
Olmadı..
Hoşçakal dostum, sırdaşım, arkadaşım. Sezen Aksu’nun dediği gibi,
“..Sen esas alemi seçtiğinden beri, ben o saniyede bittiğimden beri dünya bildiğin dünya, dönüp duruyor işte.
Uzun uzun konuşuruz bir gün..”
Oxunub: 1 630
