Səninlə axırıncı görüşümün son nidasıdır, bu cümlə. Hönkürüb ağladığım o anı hələ də unuda bilmirəm. Sən həmin anda son sözünü deyə bilmək uğrunda mücadilə edirdin. Çabalayır, danışmaq istəyirdin. Mən isə səhər evdən işə yollananları geri çağırmağa çalışır, təcili yardım soraqlayır, Allahdan yardım istəyirdim. Həkimlər sənə yardım göstərməyə çalışırdılar. Sən isə çabalayır, oyanmaq istəyirdin. Oyana bilmirdin halsız idin. Sanki əzrail ilə savaşırsanmış kimi əllərini havada yelləyirdin. Şəkərin çoxyüksək idi. Bu balansı tənzimləməksə, artıq gec idi. Həkim şəkəri salmaq üçün iynə vursa da, bunun sənə heç bir köməyi olmadı. Mən isə gələn həkimlərə acizanə şəkildə yalvarır, – «nə olaaaar, kömək edin» deyirdim.
Kinolardakı kimi səni komadan çıxarmaq üçün taqətsiz əllərini ovucumun içinə aldım.
«Sən güclüsən, getmə, qayıt»,- «bax, mən burdayam, sənin çox istədiyin sevimli oğlun» – deyə səsləyirdim səni… Eşitdin məni. Reaksiya verdin. Ürəyimdə ümid qığılcımları alovlandı. Dedim: – qayıtdı.
Beləcə sübh vaxtı səhər 8 radələrində sən dünyanı dəyişib, bizi tərk etdin.
Mən artıq evdən çıxanda qardaşımın sənin yaxınlığına çəkdiyi «sərhədi» görəndə nə baş verdiyindən xəbərdar idim.
Sadəcə sənin son gedişini izləməyə gücüm çatmadı.
Axı, mən səni evdən gülə-gülə yola salmağa, xeyir-dua verməyə, ata, ehtiyyatlı ol,– deməyə öyrəşmişdim.
Bəs indi nə deyəcəkdim?!
Artıq sənin yoxluğunun 2 ili tamam olur. Sənsiz keçən bu iki ildə həyətimizin hər tərəfi sənin üçün darıxıb. Birlikdə əkdiyimiz ağaclar, güllər. Sən onların qayğısına qalardın. Öz balan kimi əzizləyər, bir budağı sınanda heyifsilənərdin. Köks ötürərdin. Sən gedəni həyətimizə sükut çöküb. Mən sənin varlığını qızıl güllərimiz çiçəkləyəndə hiss edirəm. Ağaclarımız bar verəndə duyuram, Ata. Bir də arzum, diləyim həyata keçəndə sənə o qədər ehtiyac duyuram ki… Axı, sən mənim hər arzuma sevinən ilk insan idin.
Bircə sualımıda cavabsız qoymazdın. Bizə qohumluğu çatan adamları müzakirə edirdik. Bəzən mənə kəndin əvvəlki mənzərəsin göstərir, kimin evi harda yerləşdiyindən söhbət açardın. Gahda oxuduğun kitablardan bəhs edərdin. Şəhəri gəzməyə çıxardıq.
Eh nə sözümüz bitirdi nə söhbətimiz ay Ata. Həmişə danışmağa mövzumuz olurdu. Artıq 2 ildi Ata yoxsan. Yoxluğuna alışa bilmirəm Ata. Sən getdin evin yetim qalıb, ocağın başsız qalıb ay Ata.
Sən gedəli könlüm Ata nəsihəti axtarır.
