Bu da Nurəddin Mirzəyevin kiçik səssiz, dağlar qoynunda yaşayan məzarı evi.
Biz məzarlığa yol aldıqda göyün üzün bulud aldı, çiskin yağış başladı. Sanki göy üzü gələn şəhid anaları ilə birlikdə Nurəddini ağlamağa başladı. Hər biri soyuq daşa elə sarıldı ki, o an qəlbimin duracağını düşündüm. Özümü ələ ala bilmədim, bir anlıq məndə onlara qoşuldum. Bu an sanki bir səs mənə dedi: Sən onlara dayaq durmaq üçün görəvləndin Almaz xanım dur ayağa, sil göz yaşını, analara imkan vermə özlərini bu günə salsınlar. Onlar yaşamalıdırlar ki, övladlarını yaşatsınlar.Göy üzündəki bulud nə deyirdi sizcə?
O, Nurəddinin narahat ruhu idi. Rahatlıq tapmayan ruhu. O, yalnız şəhidlərin qanı alındıqda, torpaqlar azad olunduqda sakitləşəcək.
